First impression Nepal!

Nog nooit hebben we zo'n groot verschil in landen gezien als de grens tussen Tibet en Nepal. Aan de Chinese kant was allemaal strak georganiseerd, stonden we allemaal netjes in de rij en werden we door 3! Checkposten heen gesluisd. De Nepalese kant was ietsje anders. Eerst moest je de friendship bridge over. Daarna kwam je in een vieze straat waar allemaal trucs stonden te wachten op de grens. We wisten dat we ons visum nog moesten halen, maar het voelde alsof je gewoon het land binnen kon lopen. Na ongeveer 100m stond er een gewoon gekleed mannetje op straat die zei dat we een random gebouwtje in moesten. Het was goed dat hij dit had gezegd anders waren we zo doorgelopen. In de kamer ging het er ook weer anders aan toe dan in China. Er was geen rij, maar een grote duw en voordring partij om bij de visumambtenaar te komen. Eerst stonden we 20 minuten in de 'rij' voor de plek waar arrivals stond. Maar Nepal zou Nepal niet zijn als de man achter dit bordje zich niet met heel andere dingen bezig aan het houden was. In de "rij" voor niks dus. Duwen en trekken leer je best snel en deze techniek pasten wij dus ook maar toe. Ineens stonden we vooraan en betaalden we voor onze visa. Onze paspoorten werden via andere mensen die stonden te wachten doorgegeven aan een soort hoofdambtenaar die een stempel zette en we konden gaan! Nu begon het volgende avontuur. De reis naar kathmandu. Een gewone bus bestaat in Nepal wel, maar eigenlijk alleen tussen pokhara en kathmandu. Tussen de grens en kathmandu waren het privé bussen die reden en dat betekende maar een ding: afdingen! Toen we het visumgebouw uitkwamen werden we meteen aangesproken. 40$ pp voor de rit. Ja daaaaggg. Nadat we wegliepen werd de prijs ineens 20$ pp. Gelukkig hadden we in de lonely planet van Jeroen gelezen dat de prijs normaal gesproken rond de 8$ ligt. Nou wisten we dat de prijs waarschijnlijk wat hoger zou liggen door een landslide die ervoor zorgde dat er van twee kanten gereden moest worden, maar 20 was nog steeds veel te veel geld voor een busritje in een van de armste landen ter wereld. We lieten hem weten dat we wisten hoeveel het echt zou moeten zijn en toen konden we voor 10$ terecht bij zijn broer. Zijn broer had geen busje, maar een bus! Vol met allemaal toeristen, Chinezen en nepalezen. De bus was in Indische stijl helemaal versierd en ingekleurd. Dit gaf een hele vrolijke sfeer! Helemaal toen de Indische party muziek erbij aanging! De rit zelf was heel mooi. We reden langs een rivier en door de uitlopers van de Himalaya. Om ons heen waren er allemaal watervallen en tropische bossen. De rit was erg hobbelig en omdat we in het westen wat groter zijn dan in Nepal waren onze knieën blauw aan het einde van de rit. We moesten namelijk met onze knieën tegen de stoel van degene voor ons zitten en de stoelen waren keihard. Tim was ook zo slim geweest om zijn telefoon in zijn zak te stoppen. Door al het getril en gehobbel in de bus was die er uit gevallen. Lichte paniek natuurlijk toen bleek dat ie weg was. Met handen en voeten probeerden we aan de Chinezen achter ons duidelijk te maken wat er aan de hand was, maar daar lag ie ook niet. Gelukkig zag een Nepalese man ons en vroeg wat er aan de hand was. Hij pakte toen de telefoon uit het gangpad 3 rijen verder. Oepsie! Toch maar weer in de superfashionable moneybelt.
Na 2 uur hobbelen kwamen we aan bij de landslide.
Iedereen de bus uit en met de backpacks verder lopen..
De zon brandde op ons hoofd en we begonnen gelijk te zweten! Dit word nog een heftig tochtje!
Er stond een hele lange rij met verlaten goederen vrachtwagens die niet verder konden.
Er liepen niet alleen toeristen om naar de overkant te komen.. Maar ook de locals moeten elke dag over de landslide met spullen op hun rug om dingen te verkopen of om naar huis te kunnen. Na een tijdje lopen moesten we over steeds grotere rotsen en langs diepe afgronden met een wilde rivier beneden. 1 verkeerde beweging en je was uit balans met je backpack. Brenda vond het allemaal maar niks dat kruipen over de rotsen met je zware backpack bij een afgrond, zij waren dus wat langzamer dan ons dus wij liepen maar door. Opeens roken we toch een vieze geur... En al helemaal met die zon was het niet te harde.. Deze geur herkende we meteen... Het rook naar een rottend dood dier, maar het waren geen dode dieren maar dode mensen. Onder alle rotsen waarover we liepen lagen nog steeds doden mensen van de landslide.. Dit is echt heel naar.. Verderop zagen we ook nog mensen zoeken naar vermiste familie of vrienden.. Zo erg dat ze nog steeds zoeken na 2 maanden.
Na een klim van het ergste gedeelte van de landslide waar nog steeds walmen van dodemensen geur voorbij kwamen werden ondertussen ijsjes en colaatjes etc verkocht... Zo maf om dit zo te zien.. Door deze vreselijke landslide kunnen ze nu heel veel verdienen aan toeristen. Deze 2 werelden naast elkaar is echt gekkig. Het was ook moeilijk om er echt bij stil te staan tijdens het lopen omdat het zo zwaar is met je backpack en de brandende zon, het was echt pittig! Eindelijk zagen we onze bus-boy en moesten we wachten op de rest. Na een tijdje kwamen Joshi en Jeroen er ook aan. Joshi was best wel overstuur en moest huilen door alle gebeurtenissen hier met de landslide.
Uiteindelijk zagen we Brenda en Nico ook aankomen maar Brenda had haar tas aan een porter gegeven want die durfde gewoon niet meer verder met haar tas.. Ook was ze helemaal kapot en trilde ze van energie tekort.. Wij hadden nog wat zoetige rijstwafels dus die hebben we maar gauw aan der gegeven!
In de bus bleven we echt nog een half uur door zweten.. Het bleef maar stromen!!! Onze workout voor de hele week zit er alweer op.. Sjongejonge..
Nu weer verder hobbelen met de bus. Wat een mooie eerste ontmoeting met Nepal!
Na nog een uur in de bus kwamen we aan in Kathmandu (de hoofdstad van Nepal). Hm.. Nepal is wel vies.. In de buitenwijken van Kathmandu werd overal afval verbrand. Tis ontzetten stoffig want de stoep is niet van steen maar van zand. Overal ligt plastic en koeien stront etc. Echt zonde.. Meer richting het 'centrum' werden de straten ietsjes schoner! We hadden een dealtje gemaakt met de buschauffeur en werden vlakbij ons hostel gedropt!
Ons hostel zit in het toeristische gedeelte van de stad en dat hadden we gelijk door.. Overal waren souvenir kraampjes en restaurantjes, taxi's en natuurlijk veel toeristen.. Het zag er wel heel gezellig uit! We kwamen savonds aan in ons hostel dus tassen dumpen en even lekker Nepalees eten zoeken! Mmm.. Dal bhat is het beste! Je krijgt rijst, lentil soep, curry, soort knapperig pannekoekje en pickle(iets met pepertjes). De ober kwam steeds langs om te vragen of we nog wat meer wouden.. Is een Nepalese gewoonte. Dikke prima!!
Toen we terug naar ons hostel liepen werden we overal aangesproken of we iets willen kopen. Wat kunnen ze hier goed Engels zeg!! Groot verschil met Chinezen die soms niet eens weten wat yes or no betekend.

Volgende dag gingen we naar de monkey temple. De temple heeft eigenlijk een andere naam maar die word nu zo genoemd omdat er overal apen rond lopen. De tempel lag op een heuvel dus we moesten heel wat trappen op. We werden goed afgeleid door spelend apen rondom je. Boven aangekomen was er een enorme stupa met allemaal prayerflags (dit is het buddistische gedeelte van kathmandu). En over die stupa liepen allemaal apen! Er waren super lieve apen met babietjes maar ook schreeuwende vechtende apen.. Daar wil je niet echt in de buurt komen.. We hebben dan wel de rabiës prik maar alsnog hou je toch liever wat afstand.
Het uitzicht over de stad was super mooi! Kathmandu is groot!
Terug in het hostel begon er een Nepalese jongen tegen ons te praten.. Hij was super lief en wou ons heel graag helpen. Wat een verschil met Chinezen!!
We wouden graag zo snel mogelijk de annapurna trekking doen en daarvoor moesten we naar pokhara. Alleen we hoorde net dat er een festival gaande is in Nepal en dat bus ticket boeken nog best lastig kan zijn.. Die gast van het hostel had nog net wat kunnen regelen!
Volgende ochtend vroeg vertrok de bus.. Hop bagage achterin de bus (gelukkig niet op het dak deze keer) en Agnes ging al een goed plekje zoeken in de bus.. Dat dacht ze in ieder geval. Er werd gezegd dat we achter de chauffeur moesten zitten.. Geen fijn plekje, zelfs niet voor een kleine Nepalees. We zaten met onze knieën in onze nek.. Konden bijna niet verzitten en beukte overal tegen aan.. En dit voor 8 uur lang!!! You gotta love festival timeeeee! Voortaan eerder de bus tickets regelen dus! Na 6 uur stapte er wat mensen voorin uit en konden we heerlijk relaxt gaan zitten/half liggen + mooi uitzicht want we zaten bij de voorruit!
Aangekomen in pokhara hadden we al snel ons hostel gevonden.. We werden ge-upgrade naar een luxe kamer met eigen (schone glimmende) douche en er lag zelfs een hartje op bed van gevouwen handdoeken! De mensen van het hostel waren ook super aardig en wouden ons met van alles helpen. Ze hebben hun eigen 'trekking bedrijf' en wouden wel graag dat we dat via hun zouden regelen. Wij gingen natuurlijk ook andere trekking organisaties kijken wat hun te bieden hebben.. Al gauw kwamen we erachter dat door het festival we pas 4 of zelfs pas 5 oktober kunnen beginnen met de trekking.. Hm dat is zuur. Paar dagen wachten in pokhara.. Maar te weinig dagen om een massage cursus ofzo te volgen.. Hoe eerder we namelijk weg kunnen hoe minder andere trekkers we tegen komen onderweg.
Bij ons hostel was het huren van een gids 30 dollar per dag en een porter zou 5 dollar per dag zijn. Bij andere organisaties in de stad was een gids 20 dollar en zelfs eentje voor 15 dollar.. Dus wij dacht waarom het dubbele betalen? Het voelde wel beter aan bij ons hostel dus we hebben het aan hem voorgelegd hoe het zit.. Nounou, al die andere organisaties waren niet zo goed zei hij en veiligheid etc.. hij kon dan wel een gids regelen voor 25 dollar per dag en de porter zou dan hetzelfde zijn.. Naja dat klinkt al beter! Doen dus. Moesten we wel even een pasfoto regelen voor de permits en alvast betalen voor de gids en porter want die worden vooraf betaald..
Sochtends kwamen we terug met geld en de paspoorten etc. En het was hem gelukt om gids en porter te regelen. Chill!
Opeens werd duidelijk dat de porter 25 dollar per dag kost ipv 5 (wat ook wel logischer lijkt) maar dat had hij ons toch echt even niet goed duidelijk gemaakt.. Minder chill!
Wij maar even nadenken of we alleen een gids willen en je tas zelf dragen of een porter willen en dus een stuk chiller kan lopen en van de natuur kan genieten maar niet iemand je van alles kan uitleggen over de annapurna etc. Tijd voor een ontbijtje om erover na te denken. Toen we net wegliepen kwam hij achter ons aangerend met een idee! Hij had wel een porter die 'in opleiding' tot gids was. En zou 22 dollar per dag zijn. Nou dat klonk wel goed! We hadden ook totaal geen zin om nog iets anders te zoeken! En we konden ook nog eens morgen vertrekken! Hij ging dat regelen en wij gingen op zoek naar mooie sexy multifunctionele afritsbroeken, drinkbekers, uv lippenbalsem. En omdat voor de trekking Agnes onze super handige en dure filterbeker heeft laten vallen en dus nu kapot is, moeten we aquatabs kopen. We willen op de trek namelijk niet allemaal plastic flessen kopen!
Savonds nog even westers voedsel eten want de komende dagen worden het alleen maar dahl bat's hebben we gehoord!
Na het eten snel naar het hostel want we moeten de spullen over de tassen verdelen want de tas mag niet te zwaar zijn. Morgen ochtend vroeg begint de annapurna trekking!! Spannond!!!